zondag 12 november 2017 om 09:30

Zie hier de liturgie

Gebedsteam:
Mieke Groenheide en Els Groenheide

Collectes:
1^e Diakonie, 2^e Kerk

Kinderkerk XL:
Groep 1 t/m 3: Inge Olierook en Marleen v.d. Meide
Groep 4 t/m 6: Els Vermeer en Maaike Mosterd
Groep 7 en 8: Caroline v. Velden en Daniëlle v.d. Valk
Oppasdienst:
Marleen van Heijningen, Leonie v.d. Bogert en Brigit Prins

Collecte
De diaconale collecte van zondag krijgt een bijzondere bestemming voor degenen die zijn getroffen door de orkaan Irma. Met name voor de slachtoffers op de bovenwindse eilanden St. Maarten, St. Eustatius en Saba die deel uitmaken van ons Koninkrijk.

Grote schoonmaak in de kerk!
We pendelen tussen twee teksten. Gen. 41:37-43 en Luk. 19:41 – 48.
Jezus huilt over Jeruzalem omdat de stad de tijd van Gods ontferming niet heeft herkend.
De Nederlandse vertaler duwt de tekst hiermee in een bepaalde richting. De richting van Gods ontferming. De Griekse tekst zelf is minder uitgesproken. Die spreekt over bezoek, inspectie. Dan moet je nog maar afwachten of dat bezoek met ontferming gepaard zal gaan. De uitslag van het onderzoek dat de Here God, de grote Inspecteur, in de persoon van Jezus uitvoert, staat nog niet vast. Maar de kans dat het positief uitvalt lijkt klein, gezien Jezus tranen.
Er hangt dus dreiging in de lucht. Het komt niet goed met Jeruzalem. Jezus geeft code rood af. Hij huilt over de stad omdat men de naderende dreiging niet serieus neemt. Bij het binnengaan van de tempel maken Jezus tranen ook nog plaats voor boosheid. De handelaren moeten het ontgelden. Jezus jaagt de handelaren weg en roept hen achterna: “Er staat geschreven: ‘Mijn huis moet een huis van gebed zijn…’
Huis van gebed? Waarom zou je bidden?
Wel, in de kerk hebben we véél om voor te bidden! Want er blijft niet veel anders over om te doen! Want de kerk is niet meer in de geestelijke ‘driving seat’ van de samenleving. Inderdaad, wordt de kerk niet meer in vertrouwen genomen door de wereld, zoals Jozef van oudsher nog wél meemaakte door de kracht van God.
Wat een stuk ironie blijkt, als we deze twee teksten langs elkaar leggen…
Kunnen we hiermee over de weg?
Henk Zeeman vdm